Anneme Sarıl Bu Şehri Yak

 "Eğer sıradaki bensem,anneme sarıl, bu şehri yak." 

Bu mücadele senin için sevgili kız kardeşim. Korkma ben yanındayım. Yanındayız. Eğer gecenin karanlığında sokakta yürürken korkuyorsan yakarız bu şehri. Bir kişi daha eksilmeye tahammülü kalmayanlarız biz. İsimleri farklı olsa da aynı kader senaryosuna baş kaldıran kadınlarız biz.

Sorularımız var bizim. " Abimi okuttun da beni neden okutmadın? Neden senin istediğin gibi yaşamak zorundayım? Neden kahkaha atamam mesela? Neden gelinlikle girdiğim yerden kefenle çıkmak zorundayım? " 

İsyanlarımız var bizim. " Madem gelinlikle girdim kefene layık gördünüz; size de tabut taşımak yaraşır. Sırtlayın tabutumu. Evlat acısı sizin olsun. " Çok yakın bir kız kardeşimin ailesine isyan sözleriydi bunlar. Hiç unutmadım. Her hatırlayışım içimi kanatsa da unutmadım. 

Ülkemde her gün kadınları koruyan yasalar uygulanmadığı için binlerce kadın vahşice katledilirken öfkemi diri başımı dik tutmalıydım. Sahi o yasalar neden uygulanmıyordu?  Ailenin kutsallığına(!) zarar veriyordu. Ve o kutsal gördükleri ailelerden birinin içinde 8 yaşında bir kız çocuğu öldürülüp cesedi dereye atıldı. Katil kutsal ailenin (!) içinden biriydi. Aile bizim çocuğumuz demedi. Kız gitti bari erkeklerimizi kurtaralım dedi. Herkes sustu. Feodal yapılarda aile içerisinde yapılan anlaşmalar değiştirilmesi teklif dahi edilemez yasalar hükmündeydi onlar için. Küçük kızın katili bulunamadı. Okulların açıldığı ilk gündü. Bir kız çocuğu o gün önlük yerine kefen giydi.

Ve ülkemin can yakan gündemi elbette burada bitmedi... Bu yüzden,

Okuyacağız, soracağız ve asla vazgeçmeyeceğiz. Sesimizi kısmak isteyenlerin yanında daha gür sesle sesimizi en uzaklara duyuracağız. Varız, var olmaya devam edeceğiz. Ataerkil aklınızın yetmediği her yerde olacağız. Dayatmak istediğiniz yaşam şekillerine itaat etmeyeceğiz. Birbirimizi koruyacak, birbirimize yaslanacağız. 

Tüm kadınlar özgür olana dek hiçbirimiz özgür olmayacağız.